தத்தன்னன தத்தந்தனதன
தத்தன்னன தத்தந்தனதன
தத்தன்னன தத்தந்தனதன – தனதான

இறைவா, நீவிர் ஒருவரே எல்லோருக்கும் நிலையான சுகத்தை அளிப்பவர். நினது அருளே பெருநிதி என்றும், நீவிர் அளிக்கும் பதவியே பெரிது என்றும், திருமாலும் பிரம்மனும் உம்மையே மேலும் மேலும் துதிக்கின்றனர். பணிந்தோர்க்கெல்லாம் பல சுகமும் அருளும் பொழியும் நின்னுடைய கருணை அளவிட முடியாதது. என்னுடைய ஆசையும் அதைவிட அளவிட முடியாதது. அதனால், சிறியனான என் மேல் கருணை மிகுந்த நினது பார்வையினைக் காட்டி அருள வேண்டும்.

குறிப்பு:
உண்மையை மறைக்கின்ற ஆசையாகிய திரையை அகற்ற வேண்டிக் கொண்டது, முந்தைய பாடல். ஆனால் ஆசைகள் ஏதுமிலாமல் இருப்பது எப்படி முடியும்? ஆசை உயர்வான, நிலையான சுகத்தின் மேல் இருந்தால், அதனால் பயன் உண்டு அல்லவா? ஆசைப்பட்டதை எல்லாம் அள்ளித் தருபவன் சிவன் அல்லவா? அதனாலேயே, பெரிய பதவியை அடைந்தும், திருமாலும், பிரம்மனும், மேலும் மேலும் சிவனைத் தொழுகின்றனர். நமக்கும் அளவிட முடியாத ஆசைகள் இருக்கின்றன. அவை எல்லாம் நிலையான சிவ சுகப் பெருவெள்ளத்தை விழைந்தால், அவ்வாசைகளை ஏற்று, அச்சுகத்தை அளிப்பவர் அல்லவா பரம்பொருள்! (18)