தன்னன்ன தன்னன்தனனன
தன்னன்ன தன்னன்தனனன
தன்னன்ன தன்னன்தனனன – தனதான |

வெள்ளத்தில் வீழ்ந்தான் கரையையும், நடந்து களைத்தவன் நிழலையும், மழையில் நனைபவன் வீட்டினுள் புகுவதையும், வழிப்போக்கன் விருந்துண்ணலையும், வறியவன் வள்ளலையும், இருளில் இருப்பவன் ஒளி விளக்கையும், குளிரில் நடுங்குபவன் வெப்பத்தையும் எப்படி நாடுவானோ, அப்படியே, ஓ மனமே, அச்சம் தவிர்த்து, சுகத்தை அளிப்பதுமான, சம்புவாகிய சிவசக்தியினரின் பாதமலர்களை நாடுவாயாக.

குறிப்பு:
59-ம் பாடலில், சுகத்திற்காக நாம் தேடுகின்ற பண்பினைக் காட்டி, இறையடிகளே நிலையான சுகம் தரும், அதனால், அதையே, ஓ மனமே, நீ நாடுவாயாக, என்று காட்டிய பகவான் ஆதி சங்கரர் இப்பாடலிலே, அத்தகைய நாட்டம் எத்தனை ஆழமானதாக இருக்க வேண்டும் எனக் காட்ட, துன்பத்தை உதாரணமாகக் காட்டுகின்றார்.

ஒரு துன்பம் வரும்போது நமது மனதின் ஒரே குறிக்கோள் அத்துன்பத்திலிருந்து விடுதலை அடைவது தான். அதற்கு எடுத்துக்காட்டாக, வெள்ளம், களைப்பு, வறுமை, பசி, இருள், குளிர் எனக் காட்டி, இவை எல்லாவற்றையும் விடப் பெரிதான மரண பயம் மனிதர்களுக்கு மட்டுமே உள்ள குறை என்பதால், அக்குறையை நீக்க, பரசிவனின் பாதமலரினை, மிகவும் ஆழமான உறுதியுடன் நாட வேண்டும் என்று காட்டுகின்றார். ஒருமன முனைவு என்பது மனதினை ஒருமைப்படுத்தும் முயற்சி. மனதை ஆக்கிரமிக்கும் எந்த ஒரு குணமும், அக்குணத்தினால் நாடப்படும் பொருளின் மேல் குறியாய் இருக்கும். அக்குணம் நல்லதானாலும், தீயதானாலும் இது பொருந்தும். உதாரணமாக தன்னை நிந்திப்பதிலேயே ஒவ்வொரு பொழுதையும் செலவிட்ட சிசுபாலனை பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அழித்து, தன்னுள் ஆட்கொண்டதன் காரணம், சிசுபாலனின் குறியான மனம். அதே போல, நட்பால் யுதிஷ்டிரனும், பயத்தால் கம்சனும், காதலால் கோபியர்களும் எனப் பலரும், மனதை ஒருமுகப்படுத்திப் பலனடைந்தனர்.

மனிதர்களுக்கே உரித்தான மரண பயம் எனும் குணத்தையே காரணம் காட்டி, அம்மரண பயத்தை நீக்க, மலர்ந்த சிவனுடைய திருவடிகளேயே நம்முடைய மனம் நாடட்டும் எனக் காட்டுகின்றது இப்பாடல். (60)