ஸ்ரீகிருஷ்ணர் உரை

1 (1) என்பால் அன்பு செலுத்துவதால், என்னைச் சரணடைந்து யோகத்தில் நிலைத்து முற்றிலும் என்னை உணர்வது எப்படி எனத் தெரிந்திடு.

2 (2) ஆன்மாவைப் பற்றியும், அதை அறிவதற்கு உடல் எப்படி கருவியாகலாம் என்பது பற்றியும் உனக்குச் சொல்கிறேன்.

3 (3) உலகில் ஆயிரமாயிரம் பேர்கள் என்னை அடைய முயன்றாலும், உண்மையில் ஒருவனே என்னை அடையும் வாய்ப்பைப் பெறுகிறான்.

4 (4) (இப்போது என்னுடைய இயற்கை விதிகளை உனக்குச் சொல்கிறேன்.) என்னுடைய இயற்கை நிலையாவன மண், நீர், தீ, காற்று, ஆகாயம், மனம், புத்தி, அகங்காரம் ஆகிய எட்டு வகைப்பட்டது ஆகும்.

5 (5-6) மேலே சொன்ன எட்டும் ழ்நிலைப் பட்ட இயற்கை எனக் கொள்க. மேல்நிலையான இயற்கை என்னவென்றால், நுண்ணிய உணர்வுகளால் எதனையும் புரிந்து கொண்டு இயக்கும் அறிவே ஆகும்

6 (6-7) இவ்விரு இயற்கைகளுமே அனைத்துக்கும் மூலாதாரம். இதனை நுாலில் கோர்க்கப்பட்ட மணிகளைப் போலச் சேர்த்து, விதவிதமான உலகங்களையும் உயிர்களையும் செய்தது நானே. (பஞ்சீகர்னம் உலகில் உள்ள சடப் பொருட்களும், உயிர்களும் இயற்கையின் கலவை எனப் பறைகிறது. )

7 (8) மனிதரிடத்து நானே ஆண்மை (ஆளும் தன்மை). நானே சூரிய சந்திர ஒளி. நானே நீரில் சுவை. நானே பிரணவ முதற்பொருள்.

8 (9-10) நானே மண்ணின் வாசனை. நானே நெருப்பின் சுடர். நானே எல்லா உயிர்களுக்கும் விதை.

9 (11) பலவான்களிடத்து விருப்பும் பற்றும் அற்ற பலம் நான். எல்லா வலிமையும் என்னாலேயே கிடைப்பன.(வலிமை தேகத்தாலும், புறப் பொருளாலும் விளங்கும் அசுர பலம் என்றும், துாய மனத்தாலும், அறிவாலும் விளங்கும் ஆன்ம பலம் என்றும் இருவகைப் படும். இவை இரண்டுக்குமே ஆதாரம் ஆன்மாவே. )

10 (11) எல்லாவகையான வலிவும், அதனால் விளைத்த செயலும், விளைந்த பயனும் நானே.

11 (12) சுத்தத்தன்மை, செயற்படுந்தன்மை, அசையாத்தன்மை (அதாவது ஸாத்வீக, ராஜஸ, தாமஸ குணங்களை ) உடைய எல்லா உயிர்களுக்கும், பொருட்களுக்கும், செயல்களுக்கும் நானே பொறுப்பு.

12 (13) இந்த =ன்று குணங்களாலேதான் உலகு (அதாவது உலகத்தமைந்த மனிதர்கள்) மயக்கம் அடைந்து என்னுடைய திறத்தினை மறக்கின்றது.

13 (14) உலகத்தைக் கவரும் தெய்வீக மாயை, என்னால், இந்த =ன்று குணங்களைக் கொண்டே படைக்கப்பட்டது. இதனை அறிந்து பணிபவர் ஞானம் அடைவர்.

14 (15) இந்த உண்மை புரியமாட்டாமல், தீயவர்கள் என்னைக் காணக் கூடார். ஆனால் புத்தியில் சிறந்தவர்கள், உண்மையை உணர்ந்து, முக்கியமாக நான்கு காராணங்களால் என்னை வணங்குவர்.

15 (16) அந்த நான்கு வகையான பக்தர்கள் துன்பப்படுபவன், அறிவைத் தேடுவோன், பொருளை நாடுவோன், மற்றும் துாய ஞானத்தால் விளைந்த பக்தன் என்பவர்கள் ஆவர்.

16 (17-19) இந்த நால்வகை பக்தர்களுமே நல்லவர்கள்தான் என்றாலும், துாய அன்பால் பக்தியுடன் என்னைப் பணிபவனே சிறந்தவன். அவனே எனக்குப் பிரியன்.

17 (20-21) அத்தகைய பக்தர்களில், ஆசையில்லாமல், யார் யார் எந்தெந்த வடிவில் என்னை வணங்குவரோ அந்தந்த வடிவில், நானும் அவர்களுக்கு அருள் தருவேன்.

18 (22-23) மக்கள் பக்தியாகிய நம்பிக்கையால், பலவிதமான தேவதைகளை வழிபட்டாலும், அவற்றின் வழியாக அவர்களுக்கு அருள் செய்வது நானே. அதனால் என் உண்மையை உணர்ந்து என்னை வழிபடுவதை விடச் சிறப்பானது ஏது?

19 (24-25) மந்த புத்தியும் அவநம்பிக்கையும் உடையவருக்கு இந்த உண்மையும் விளங்காது. எந்தன் உருவமும் தெரியாது.

20 (26) நான் முக்காலத்தையும் அறிவேன். ஆனால் என்னை அறிபவர் யாரும் எவ்வுலகிலும் இல்லை.

21 (27-29) விருப்பு வெறுப்பு இன்றி நல்லதைச் செய்து வாழும் பெரியோர் தங்கள் பாவங்கள் நீங்கி என்னையே வந்தடைவது உறுதி.

22 (30) இதனாலேயே என்னை அதிபூதமாயும், அதியக்ஞமாயும், அதி தெய்வமாகவும் பூசிப்பர். இவ்வுண்மையை யார் மரண காலத்திலே நினைக்கிறார்களோ, அவர்களுக்கு நான் தரிசனம் அளிக்கிறேன்.
(மரணத்தில் ஆன்மா தான் போர்த்தியிருந்த பூத உடலை விட்டுத் தன்னுடன் மென்னுடலை எடுத்துச் சென்று, அம்மென்னுடலில் ஆழப் பதிந்த இலட்சியத்திற்கு ஏற்ற பிறவியை மீண்டும் அடைகிறது. இறைவனை வாழ்நாள் தோறும் உறுதியாய் நினைப்பதால், நமது மென்னுடலில் இறைவனை அடைவதான உயர்ந்த இலட்சியம் ஆழப் பதிகிறது. அதனால், மரணத்தில் பிறவித் துயரம் விட்டு, இறைவனுடன் கலக்கலாகிறது. இதனையே இப்பாடலில், மரணகாலத்தில் என்னை நினைவில் கொள்ளென இறைவன் சொல்வதாக அறிவதாகும். )