விசயன் வினா

1 (சாத்திர விதிகளின்படியும், கால வழக்கப்படியும் பெரியோர்கள் நடத்திக் காட்டும் பாதையினையும், மற்றும், தேவ அசுர குணங்களால் மனிதர்கள் நடத்தை மாறுபாட்டையும் அறிந்து கொண்டேன்.)

2 (17-1) சிரத்தையுடன் வேள்வி செய்தும், அறியாமையால் சாத்திர விதிகளைமீறுவோருக்கு என்ன கதி கிடைக்கும்?

3 (17-1) பொருள் தெரியாவிடினும், இதுவே சரியென்ற நம்பிக்கையால், அறியாமல் தவற்றுடன் வேள்வி செய்வதால், பலன் உண்டா?

4 ( பெரும்பாலான மனிதர்கள், இறைவழிபாட்டின் பொருள் தெரியாவிடினும், அக்கறையுடன் செய்கிறார்கள். விசயனின் வினா, அத்தகைய மனிதரின் கதியைக் குறித்ததாகும்.)

ஸ்ரீகிருஷ்ணர் உரை

5 (17-2-3) மனிதரின் உளப்பாடு முக்குணத்தால் மாறுவது உண்டு. அதன் விகிதத்திலேயே, அவர்களுக்குள் நம்பிக்கை ஏற்படுகிறது. நம்பிக்கை மட்டுமே உலகில் எதனையும் நடத்துகின்றது அல்லவா?

6 (17-3) உலகத்தில் உள்ள அத்துணை உயிர்களும், செயல்களும் நம்பிக்கையாலே தான் நிலைக்கின்றன. நன்மை, தீமை, செயல், செயலற்ற தன்மை எல்லாம் நம்பிக்கை என்ற ஆதாரத்தாலேதான் நடக்கின்றன.

7 (17-3-1) எண்ணம் நம்பிக்கையைத் தருகிறது. நம்பிக்கையே செயலையும், செயலில் வரும் பலனையும் நிர்ணயிக்கிறது. நம்பிக்கையின் தரமோ குணங்களால் அமைகிறது.

8 (17-4) நம்பிக்கையின் பொருட்டு வழிபாடு நடக்கிறது. குணங்களின் அடிப்படையில், வழிபாட்டு நம்பிக்கைகளைச் சொல்கிறேன். ஸாத்கன் இறையருளையும், ராஜஸன் தேவர்களையும், தாமஸன் பூதங்களையும் வழிபடுவான்.

9 (17-4.1) (ஸாத்வீகருக்கான) இறையருள் தேடுவது இயற்கையில் இறைவன் இருப்பதை உணர்வது. தேவர் வணக்கம் உலகில் வளம் சேர்க்கும் முயற்சி. பூத வணக்கம் கேடு நினைத்தும், பிணமாய் சோம்பித் திரியும் பழக்கம்.

10 (17-5) ஸாத்வீகர் அல்லாதோர், சாத்திரத்தில் சொல்லப் படாத கடுமையான தவம், விரதங்களால், உடலையும் மனதையும் வருத்திக் கொண்டு, ஆணவத்துடன், பற்றுதலுடன் வேள்வியைச் செய்கின்றனர்.

11 (17-6) அவர்கள் பலவகையான நோம்புகளை ஏற்றுத் தன்னையும், தன்னுள்ளே விளங்கும் என்னையும் வருத்தப்படச் செய்வர். (உடலை வருத்திச் செய்யும் முறையற்ற தவத்தால், உள்ளம் அமைதி இழந்து, ஆன்ம பலமும் குறைகிறது. இது நன்மையானதல்ல. )

12 (17-7) குணத்திற்கேற்ற வகையில் உணவுப் பழக்கம், வேள்வி, தவம், தானம் ஆகியனவும் மூன்று வகைப்படும். இந்நான்கும் குணத்திற்கேற்று அமைவதனை உனக்கு அடுத்துச் சொல்கிறேன்.

13 (17-8) ஸாத்வீகரின் உணவு மிதமானதும், சுவையானதும், துாய்மையானதும், மனதுக்கும், உடலுக்கும் ஆரோக்கியமானதும் ஆகும்.

14 (17-9) ராஜஸிகரின் உணவு உப்பு, காரம் மிகுந்தும், உலர்ந்தும், உஷ்ணமாயும், உடலுக்கும், மனதுக்கும் கிளர்ச்சியையும், தளர்ச்சியையும் உண்டாக்குவதாக இருக்கும்.

15 (17-10) தாமஸ குணமுடையோரின் உணவு பழையதாயும், எச்சில் பட்டும், அழுகியும், அசுத்தமாயும், கெட்டுப் போயும் இருக்கும்.

16 (17-11) ( இப்போது வேள்வியாகிய வழிபடுந்தன்மையைின் வகைகளைச் சொல்கிறேன். ) விதிமுறை தவறாது, கடமை என்ற உறுதியுடன், மிகுந்த நம்பிக்கையுடன், பலனை எதிர்பாராத செய்யும் வேள்வி ஸாத்வீகமானது.

17 (17-12) சாத்திரமுறைப்படி செய்தாலும், படாடோபமாகவும், புகழுக்காகவும், பலனை வேண்டியும் செய்யப்படும் வேள்வி ராஜஸிக வேள்வி எனப்படும்.

18 (17-13) விதிமுறையற்று, படைக்கும் உணவையும் கிடைக்கும் பலனையும் பங்கிடாமல், தக்க மந்திரங்கள் அற்றும், நம்பிக்கையில்லாமலும் செய்யும் வேள்வி தாமஸமாகும். அது தீமையைத்தான் விளைக்கும்.

19 (17-14) தவம் என்பது தன்னைத் தானே உருக்கி உயர்வடைதல் ஆகும். வேதங்கள் தவத்தினை தேகம், வாக்கு, மனம் ஆகிய மூன்று உபகரணங்களாலும் செய்யப்படும் வேள்வியாக விளக்குகிறது.

20 (17-14) தேகத்தில் தவம் என்பது இறைவன், ஆசான், பெற்றோர், அந்தணர் முதலியோரை வணங்கல், துாய்மை, கொல்லாமை ஆகிய பண்புடனிருப்பது. (உயர்ந்தோர்க்குப் பணிதல்)

21 (17-15) வாக்கிலே தவம் செய்வது என்பது சினம் விளைக்காததும், உண்மையுடையதும், இனியதும், வேதபாடம் செய்வதும் ஆகிய மொழிகளையே உரைப்பது ஆகும். (யாதொன்றும் தீமையிலாச் சொற்களைச் சொல்லல்)

22 (17-16) மனத்திலே தவம் செய்வது என்பது அமைதி, துாய்மை, மெளனம் ஆகிய பண்புகளால் மனதில் துாய்மையும், அமைதியும் கொண்டிருத்தல். (மனத்துக்கண் மாசிலன் ஆதல்)

23 (17-17) ஸாத்வீகத் தவம் என்பது (மேலே கூறியபடி) தேகம், வாக்கு, மனம் ஆகியவற்றால் செய்யும் நற்றவம் ஆகும்.

24 (17-18) ராஜஸத் தவம் என்பது மதிப்பு, கெளரவம், ஆடம்பரத்திற்காகச் செய்யப்படுவது. அது நிலையற்றது. அற்பமானது.

25 (17-19) தாமஸத் தவம் அறியாமையால், தன்னைத் தானே வருத்தியும், பிறரைத் துன்புறுத்தியும் செய்வதாகும்.

26 (17-20) (தானமும் மேற்கூறிய குணங்களினால், மூன்று வகையாகச் சொல்லப்படும்.) ஸாத்வீகத் தானம் என்பது கைம்மாறு கருதாமல் தக்கோருக்குத் தக்கதைத் தக்க நேரத்தில், தகுந்த அளவு கொடுப்பது ஆகும்.

27 (17-20) அறம் செய்ய விருப்பமும், செய்யும் போது சினவடக்கமும், செய்வதைச் சொல்லாப் பணிவும், செய்வோருக்குத் துணையாகும் பண்பும் வேண்டும்.

28 (17-21) ராஜஸத் தானம் என்பது மனதில் கிலேசத்துடன், ஏதேனும் ஒரு பலனை எதிர்பார்த்துச் செய்வதாகும்.

29 (17-22) தாமஸத் தானம் என்பது தவறான இடத்தில், தவறானபேர்க்குத் தவறானவற்றை, மரியாதை இன்றி, இகழ்ச்சியுடன் செய்வதாகும்.

30 (17-23) உணவு, தானம், தவம், வேள்வி ஆகிய பழக்கங்கள் குணத்தால் நிர்ணயிக்கப்படுவன எனும் உண்மையைப். புத்தியால் யோசித்து, முறைப்படி தன் கடமையைச் செய்தாலும், இயற்கை நியதியால், ஏதேனும் பங்கம் ஏற்படுவது உறுதி. (அதாவது, மனிதரின் செயல்களில் அறிந்தும் அறியாமலும் தவறுகள் வருவதியற்கை.)

31 (17-23) இத்தவற்றினை மாற்றி, நற்பயன் தர வேதங்கள் ஓம் தத் ஸத் என்ற பிரம்ம மந்திரத்தைத் தரும். இம்மந்திரமே உலகில் பிராமணங்கள், வேதங்கள், வேள்விகள் ஆகியன ஆக்கிய பரம்பொருளின் அடையாளம்.

32 (17-23) ஓம் தத் ஸத் பிரம்மத்தை மூன்று வகையில் காட்டும். இதில் ஓம் உலகங்களை ஆக்கிய நாதமூலம்.

33 (17-23) ஓம், ஓம் என்ற நாதவடிவமே, யாதும் ஆக்கிய தாய். (அணுவிஞ்ஞான ஆய்வினால், உலகில் உள்ள பொருட்களும், உயிர்களும், செயல்களும் ஒலியாகிய மெல்லிய வடிவாலானது அறிவோம். எல்லாவித ஒலி வடிவமும் ஒன்றாய் இணைய, ஓம் என்ற பிரம்மத்வனி கிடைப்பதும் அறிவியல் விளக்கம். )

34 (ஓம் எனும் பிரணவமே அனைத்துக்கும் ஆதாரம். )

35 (17-24) ஆகவே பிரம்மவாதிகளால் விதிப்படி செய்யப்படும் செயல்கள் எப்போதும் ஓம் என்ற சொல்லுடனே தொடங்கும். அதுவே நல்ல பலன் தரும்.

36 (17-25) தத் என்ற பதம், ஓம் என்ற பதத்தால் வணங்கப்பட்ட பிரம்மத்தை தனக்கு வெளியே இருப்பதாக சுட்டிக் காட்டும்.

37 (17-25) என்றாலும், உண்மையான ஆராய்ச்சியால், உலகில் உள்ளவை எல்லாம் ஒரே பொருளாலானது தெரியும்.

38 (17-25) தத் என்ற பதத்தினால், தத்துவம் அறியக் கருதிச் செய்யும் செயல்கள் நல்ல பலனையே தரும்.

39 (17-26-27) ஸத் என்ற இறுதிச் சொல் நன்மை என்ற பொருளில் வழங்கி, செய்கின்ற கர்மத்தை உண்மையுடையதாக மாற்றுகிறது. (தன்னுள்ளே உறையும் சீவாத்மா, பரந்துள்ள பரமாத்மாவுடன் இணைவது ஸத்தியம் என்ற உண்மையை உறுதிப்படுத்துகிறது.)

40 (17-28) நம்பிக்கை இல்லாமலும், அக்கறை இல்லாமலும் செய்யப்படும் வேள்வி, தானம், தவம் எல்லாம் அஸத் என்கிற பொய்மையாகி விடும். எனவே ஒன்றிய மனத்துடன், யோகத்தை நீ செய்வாயாக.