விசயன் வினா

1 (18-1) இறைவா, துறவு, தியாகம் இவற்றின் உண்மையான தன்மையைக் கற்க விழைகிறேன். கருணை செய்க.

ஸ்ரீகிருஷ்ணர் உரை

2 (18-2) துறவு என்பது ஆசையினால் செய்யும் செயலைத் துறப்பது. தியாகம் என்பது செயலின் பலனைத் துறப்பது. (இவை வேறுபட்டுத் தெரிந்தாலும், ஒன்றுக்கொன்று ஆதாரமானது.)

3 (18-3) கடமையை முற்றும் விட வேண்டும் என்று சிலரும், யக்ஞம், தான தருமங்களை எக்காரணம் கொண்டும் விடக் கூடாது என்று சிலரும் நம்புவர்.

4 (நல்லது, கெட்டது செயலில் இல்லை. ஒரே செயல் ஒரு நேரத்தில், ஒருவருக்கு நன்மையாயும், மற்றவருக்குக் கெடுதியாயும் அமையலாம் அல்லவா?)

5 (18-4) தியாகம், துறவு இரண்டும் ஒன்றே.

6 (18-4) துறவு, தியாகம் இரண்டும் ஒன்றிற்கொன்று ஆதாரமே. எனினும், இவையும் குணங்களின் காரணமாக மூன்று வகையாகச் சொல்லப்படும்.

7 (விதித்த கடமையை விட்டுவிடாமல் செய்தாலும், தக்க தருணத்தில் இலட்சியத்திற்காக அவற்றையும் துறக்கும் உறுதி கொள்ள வேண்டும்.)

8 (தன்னைச் சுற்றி முயற்சி தளராமல் கூட்டினைக் கட்டிவிட்டு, காலத்தே தனது கூட்டை இடித்து வெளியேறும் கூட்டுப்புழுவை உதாரணமாகக் காணலாம்.)

9 (18-5) வேள்வி, தானம், தவம் போன்ற கருமங்கள் துறக்கத் தக்கதன்று. இவை அறிவினைத் தூய்மைப் படுத்துவதால், அனைவரும் இவற்றை அவசியம் செய்ய வேண்டும்.

10 (18-6) இக்கருமங்களைப் பற்றற்றுச் செய்ய வேண்டும். ( சுமந்த குழந்தையை தகுந்த நேரத்தில் உதரத்திலிருந்து பிரிக்கத் தாய் தயங்காதது போல, துறவும் தியாகமும் ஏற்க வேண்டும்.)

11 (18-7) விதித்த கடமைகளை மடமையால் துறப்பது தாமஸத் துறவு ஆகும்.

12 (18-8) ராஜஸத் துறவு என்பது, தனது உடலுக்குத் தீங்கு வருமோ, கடினமாகுமோ என்ற அச்சத்தால், செய்வன விலக்குவதாகும்.

13 (குருட்சேத்திரத்தில் விசயன் தனது சத்திரிய தருமத்தை மறந்து, போரிட மறுத்த நிலை, ராஜஸத் துறவு ஆகும்.)

14 (18-9) செய்ய வேண்டிய அவசியத்தை உணர்ந்து, விதிக்கப் பட்ட கடமைகளைப் பற்றற்றுச் செய்யும் துறவு, ஸாத்வீகத் துறவு ஆகும்.

15 (18-9-1) ஸாத்வீகத் துறவி தனது கருமங்களை எக்காரணம் கொண்டும் விடாமல், அவற்றின் பலன்களில் பற்றுதல் ஏதுமின்றிச் செய்வான்.

16 (18-10) ஸாத்வீகன் எந்த வேலை என்றாலும், மகிழ்ச்சியுடன், சமநிலை நோக்குடன் செய்வான்.

17 (18-11) பலனைத் தியாகம் செய்து செய்யும் பணியே உண்மைத் துறவுஆகும். இயற்கையும் இதனையே கற்பிக்கிறது.

18 (உலகில் எவரும் செயல் செய்யாதிருத்தல் இயலாது.)

19 (இயற்கையில் அனைத்தும், எல்லா நேரங்களிலும், ஏதேனும் செயலாற்றிக் கொண்டு தானிருக்கும்.)

20 (செயலைச் செய்யாது சாட்சியாய், மூல காரணமாய் இருக்கும் ஒரே பொருள் சிவமே)

21 ( செயல் துறவு என்பது செய்வதைச் செவ்வணே செய்து, அதில் வரும் பலனைத் தியாகம் செய்வது.)

22 (உடற்புண்ணை எவ்வித பற்றும் இல்லாது ஆற்றுதல் போல, கடனைப் பற்றற்ற நிலையில் செய்ய வேண்டும். )

23 (உண்மையை உணரும் பக்குவம் வந்தால், பற்றற்ற நிலையில் செயலைச் செய்ய முடியும். அதுவே உண்மைத் துறவு.)

24 (18-12) இத்தகைய துறவு மனப்பான்மை இல்லாதவர்கள், நல்லது, கெட்டதுமான பலனைப் பிறவிகளின் மூலம் அடைவர். செயல் துறவிகளுக்கு இவ்விடரில்லை.

25 ( உறங்கும் போது நிர்மலமாயிருக்கும் மனிதன், விழித்த போது, தனது பழைய குணநிலைக்குச் செல்வது போலவே, இறந்தவன் மீண்டும் பிறக்கும் போதும், பூர்வ வாஸனையால், பழைய குணங்களையே பெற நேரும்.)

26 (உயிர்கள் பூத உடல், மென்னுடல், காரண உடல் என மூன்று போர்வைக்குள் இயங்கும். உலக வழக்கில் மரணம் என்பது, பூத உடலை விட்டு, மென்னுடலும், காரண உடலும் நீங்குவதாகும். அப்போது, மயக்கத்தால் மனத்துக்கண் வைத்திருந்த தீராத ஆசைக்கேற்ப, மென்னுடல் மீண்டும் தக்கதோர் பூத உடலைப் பெறும். )

27 (18-13) சாங்கியத்தில் கூறப்பட்டதும், எல்லாக் கருமங்களுக்கும் காரணமான ஐந்து காரணங்களைச் சொல்கிறேன். கற்றுக் கொள்.

28 ( மாணவன் பள்ளியில் சென்று படித்துத் தேர்ச்சி அடைவது போன்றே, சீவனும், உலகில் பிறந்து தனக்கு விதிக்கப்பட்ட கருமம் எனப்படும் பாடத்தைப் பயின்று விடுதலை அடைய வேண்டும்.)

29 (18-14) உடல், ஞானேந்திரியங்கள் (கண், காது, நாக்கு, மூக்கு, தோல்), கர்மேந்திரியங்கள் (கை, கால், வாய், குதம், இனக்குறி), சீவனாகிய கர்த்தா, கடவுள் ஆகியவையே உலகில் உள்ள எல்லாக் கருமங்களுக்கும் ஆதாரமான ஐந்து காரணங்களாகும்.

30 (18-15) மனம், வாக்கு, உடல் இவற்றால் செய்யப்படும் காரியங்கள் அனைத்துக்கும் இவ்வைந்துமே காரணம் ஆகும்.

31 (18-16) இவ்வாறான காரணங்களை மறந்து உடலே செயலின் காரணம் என்றும், ஆத்மாவே செய்கின்ற கர்த்தா எனவும் நினைப்பது உண்மையை உணர்ந்தது ஆகாது.

32 (மேலே சொன்ன ஐந்து காரணங்களில், சீவாத்மாவை ஒன்றாகச் சொன்னது, உண்மையில் சீவாத்மாவின் பிரதிபலிப்பையே குறிக்கும்.)

33 (18-17) எனவே எவன் ஒருவன் கர்வத்தை விட்டு, நல்லவை கெட்டவை என்ற மயக்கம் விடுவானோ, அவன் தர்மத்திற்காகக் கொலையே செய்தாலும், அந்தச் செய்கையால் கட்டுப்படுவதில்லை.

34 (18-17.1) அறிவு, அறியப்படும் பொருள், அறிபவன் இவை மூன்றும் செய்கையைத் தூண்டுவன. (மனம், புத்தி ஆகிய ) இந்திரியங்கள், செய்கை, செய்பவன் இம்மூன்றும் செய்கைக்கு அடிப்படையாவன.

35 ( எவ்வாறாயினும், செயலைத் துாண்டவும், செயலாற்றவும், சீவாத்மாவின் அருள் தேவை.)

36 (செய்கைக்குக் காரணமான கருவிகளை (ஞானேந்திரியம், கர்மேந்திரியம்) புறக்கருவியாகவும், (சித்தம், மனம், புத்தி, அகங்காரம்) அகக்கருவியாகவும் இரு வகைப் படுத்தலாம்.)

37 (18-19) இக்கருவிகளைப் பயன்படுத்தும் ஞானம், கருமம், கர்த்தா (அறிவு, செயல், செய்பவன்) ஆகியவற்றையும் குணங்களின் அடிப்படையில் மூன்று விதமாகப் பிரிக்கலாம்.

38 (18-19) அந்த மூன்று வகைகயான கருவிகளை இப்போது சொல்கிறேன்.

39 (18-20) எதைக் கொண்டு, ஒருவன் எல்லா சீவராசிகளிடத்திலும் அழிவற்ற உண்மைப் பொருளைக் காண்கிறானோ அந்த அறிவே ஸாத்க அறிவு ஆகும்.

40 (18-20-1) பகுக்கப்படாத பொருளைப் பகுக்கப்பட்ட பலவற்றின் இடையே காண்கின்ற அறிவு, ஸாத்கவீ அறிவாகும். எங்கும் நிறைந்த பரம்பொருளே எல்லா வடிவமும், செயலுமாய் விளங்குவதாய் ஆராய்ந்து, உறுதியாக நம்பும் அறிவே ஸாத்வீக அறிவாகும்.

41 (18-21) எல்லா உயிர்களையும் வெவ்வேறு இயல்புடையனவாய் வெவ்வேறு விதங்களாய், வேறுபடுத்திப் பார்த்து, உலகில் வேறுபாடுகளும், மாறுபாடுகளும் இருப்பது மட்டுமே உறுதி என்று நம்பும் அறிவு ராஜஸ அறிவு ஆகும்.

42 (18-22) தாமஸ அறிவு என்பது அற்பமான ஒன்றைப் பற்றிக் கொண்டு, அதையே முழுப் பொருளாய் நினைத்து, ஆதாரமற்று, குறுகிய நோக்கில் காணும் அறிவு ஆகும்.

43 ( வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காண்பது ஸாத்வீக அறிவு. ஒற்றுமையில் வேற்றுமை காண்பது ராஜஸ அறிவு. ஒவ்வொன்றையும் தனியாய், முழுமையாய், நினைப்பது தாமஸ அறிவு.)

44 (18-23) (இப்போது கருமங்களின் மூன்று குணவேறுபாட்டைச் சொல்கிறேன். ) ஸாத்வீகக் கருமம் என்பது, விதிப்படி, பற்றற்றுச் செய்யும் கருமம்.

45 (18-24) ராஜஸக் கருமம் ஆசையினால் துாண்டப்பட்டு, ஆணவத்துடன், மிகுந்த பிரயாசையுடன் செய்யப்படும் கருமம்.

46 (18-25) தாமஸ கருமம் என்பது, மயக்கத்துடன், விளைவைப் பற்றி யோசிக்காமல், தீமை, நஷ்டம், சக்தி இவற்றைக் கருதாது செய்யும் கருமம்.

47 (18-26) (இப்போது கர்த்தாவைப் பற்றி மூன்று விதமாகச் சொல்கிறேன். ) ஸாத்வீகக் கர்த்தா என்பவன் பற்றுதல் இல்லாமல், ஆணவமில்லாமல், வெற்றி தோல்விகளால் பாதிக்கப்படாதவனாய் தனது கருமங்களைச் செய்பவன்.

48 (18-27) ராஜஸ கர்த்தா ஆசையால், செய்கையின் பலாபலனை மிகவும் ஆராதித்து, பேராசையும், மகிழ்ச்சியும் துன்பமும் மிகுந்தவனாய், செயல்களைச் செய்பவன்.

49 (18-28) தாமஸ கர்த்தா என்பவன், நிலையற்றவனாய், ஆபாசமானவனாய், வளைந்து கொடுக்காமல், ஏமாற்றி வஞ்சிப்பவனாய், சோம்பலும், கலக்கமும் உள்ளவனாய்க் கருமங்களைச் செய்பவன்.

50 (18-29) (செயலுக்குத் துாண்டுதலும், ஆக்குதலுமான காரணங்களையும், கருவிகளையும் சொன்னேன்) இவ்வாறே மூன்று குணங்களின் வேறுபாட்டால் ஏற்படும் புத்தியின் வேறுபாடுகளையும், உறுதியின் வேறுபாடுகளையும் இப்போது விளக்குகிறேன்.

51 ( நல்லது எது, கெட்டது எது என ஆராயச் செய்து முடிவெடுக்க உதவும் கருவியே புத்தி என்கிற அறிவு ஆகும். புத்தியால் நியாயப்படுத்திய உண்மையில் திடமாய் நிலைக்கும் சித்தமே த்ருதி எனப்படும் உறுதி ஆகும். )

52 (18-30) (இப்போது, புத்தி விளக்கம்.) ஸாத்வீக புத்தி என்பது வழியெது என்பதையும், செயலெது என்பதையும் உணர்த்தி, அச்சம், அச்சமின்மை, பந்தம், விடுதலை முதலியவற்றைத் தெளிய வைக்கும்.

53 (18-31) ராஜஸ புத்தி என்பது தர்ம அதர்ம வழிகளை அறியாது, இயற்கைக்கு விரோதமான வகையில் செல்வதாகும்.

54 (18-32) தாமஸ புத்தி என்பது, அறியாமையினால் சூழப்பட்டு அதர்மத்தைத் தர்மமாகவும், தர்மத்தை அதர்மமாகவும் காட்டி, விபரீதம் வளர்க்கும்.

55 (18-33) எந்த ஒரு உறுதியினால், யோகத்தின் மூலமாக, மனத்தின் மாறுதல்களும், புலன்களும் கட்டுப்படுகின்றனவோ, அந்த உறுதி ஸாத்வீக உறுதி ஆகும்.

56 (18-34) எந்த ஒரு உறுதி, அறம், பொருள், இன்பம் இவற்றை மட்டும் பலமாகப் பிடித்துக் கொண்டு, (அதாவது, வீடு ஆகிய விடுதலைப் பேற்றை மதியாது) செய்கையின் பலனை மட்டும் விரும்பி நிற்கிறதோ, அது ராஜஸ உறுதி ஆகும்.

57 (18-35) தாமஸ உறுதி உறக்கம், அச்சம், துக்கம், சோர்வு, கர்வம் முதலியவற்றை எப்போதும் பற்றியியதாகும்.

58 (18-36) உலகில் எல்லா உயிர்களும் எந்த இன்பத்தில் நிலைக்க விரும்புகிறார்களோ, அந்த இன்பமும், குணங்களின் ஈடுபாடால், மூன்று வகையாகும்.

59 (18-37) ஸாத்வீகச் சுகம் என்பது ஆரம்பத்தில் நஞ்சாய்க் கசந்தாலும், இறுதியில் தூய்மையும், நிலையானதுமான இன்பத்தைத் தரவல்லது. (உலகில் உயர்வான குறிக்கோளை அடைய கடின முயற்சியும், ஆரம்பத்தில் துயரங்களைச் சந்திக்கும் நிலையும் ஏற்படுவது இயற்கை. )

60 (18-38) ராஜஸச் சுகம் என்பது புறப்பொருள், இந்திரியங்களின் சேர்க்கையால், தொடக்கத்தில் சுகத்தையும் பிறகு போகப் போகக் கொடிய தீங்கையும் செய்ய வல்லது.

61 (18-39) தாமஸச் சுகம் என்பது உறக்கம், சோம்பல், அஜாக்கிரதை இவற்றிலிருந்து உண்டாவதும், ஆரம்பம், இறுதி என இரண்டு காலத்திலும் மயக்கத்தைத் தருவதுமாகும்.

62 ( புராணங்களில் சொல்லப்பட்ட தேவரும், அசுரரும் பாற்கடல் கடைந்து, தனது தவத்திற்கேற்ப பலனை அடையும் முயற்சியை இச்சுக வேறுபாட்டிற்கு உதாரணமாகக் காணலாம்.)

63 (18-40) இவ்வாறு இயற்கையில் பிறந்து, எல்லாவற்றிலும் கலந்ததாகிய இந்த மூன்று குணங்களைக் கடந்த உயிர்கள் மண்ணிலும், விண்ணிலும் இல்லை. (அதாவது, பிரம்மம் ஒன்றே குண வேறுபாடு ஏதுமற்றது. மற்ற உயிர்களெல்லாம், குணத்தால் மாறுபட்டவையே ஆகும்.)

64 ( அத்தகைய குணங்களின் தன்மையால், நினைவுகள் ஆழமாகப் பதிந்து, அதுவே சுபாவம் என்று உயிர்களுக்குப் பிறவிகள் தோறும் விளங்கும். இதனை ஒட்டியே, சாதி என்கிற சமுதாயச் சடங்குகள் வைக்கப் பட்டன. )

65 ( அறவாழ்வால் அந்தணர் (பிராமணர்) எனவும், தியாகத்தால், பொதுநலப் பண்பால் ஆளுநர் (சத்திரியர்) எனவும், பொருள்நலம் வளர்ப்பதால் வணிகர் (வைசியர்) எனவும், பணிவாய் உழைக்கும் பண்பால் தொழிலர் (சூத்திரர்) எனவும் சாதிகள் அமைந்தது. )

66 (பிறப்பாலின்றி இயற்கையை ஒட்டிய சுபாவத்தாலும், ஏற்று நடக்கும் வழியினாலுமே சாதிகள் அமைகின்றன.)

67 (18-42) மனவடக்கம், புலனடக்கம், தவம், தூய்மை, பொறை, கருணை, நேர்மை, அறிவு, கடவுள் நம்பிக்கை ஆகியன அந்தணரின் அடையாளங்கள்.

68 (18-43) வீரம், திறமை, உறுதி, கூர்மை, புறங்காட்டாமை, ஆளுந்தன்மை, பெரியோர் வழியேற்றல் க்ஷத்திரியரின் அடையாளங்கள்.

69 (18-44) வேளாண்மை, வியாபாரம், பொருளாக்கல் வணிகருக்கும், உழைப்பு, பிறருக்குத் தொண்டு செய்வது தொழிலாளிக்கும் பொருந்திய அடையாளங்கள்.

70 ( இதன்படி அந்தணர், தனது தருமத்தை நிறைவுறச் செய்த பிறகு, சத்திரிய, வியாபார, தொழிலாள தருமங்களை ஏற்கலாம். சத்திரியர், தம் கடன் முடித்துப் பிறகு, வியாபார, தொழிலாள தருமங்களை ஏற்கலாம். வணிகர் தன் கடன் முடித்துப் பிறகு, தொழிலாள தர்மம் ஏற்கலாம். தொழிலாளிகள் தம் கடனை மட்டுமே செய்ய வேண்டும்.)

71 ( ஏனென்றால், சமுதாயம் முன்னேற, சமுதாயத்தில் உள்ள மக்கள் அனைவரும் தத்தம் கடமையைச் செய்யும் தொழிலாளியாக வேண்டும். இதுவே முதல் நிலை. )

72 ( பணிவும், உழைப்பும் பண்பான பிறகு, தனக்கும், பிறருக்கும் உதவப் பொருள் ஈட்டல் அடுத்த நிலை. )

73 ( தொழிலாளியைப் போன்ற பணிவும், உழைப்பும் கற்று, பிறகு வியாபாரியைப் போன்று பொருள் ஈட்டியும், ஈந்தும் வாழும் பக்குவம் பெற்ற பின்னரே, உலகோரை ஆண்டு காக்கும் தலைவனாக முயலலாம். இதுவே மூன்றாம் நிலை.)

74 ( மேலே சொன்ன நிலைகளைக் கடந்த பிறகே, ஞானப் பயிற்சி பெற்று, தந்நிலை உணர்ந்து உலகோருக்கு உபதேசிக்கும் அந்தணராக உயரலாம். இதுவே இறுதி நிலை. )

75 (18-45) ஒவ்வொருவரும் தத்தம் கடமைகளில் ஈடுபட்டுத் தங்கள் இலக்கை அடைவதை விளக்குகிறேன். கேள்.

76 (18-46) பரம்பொருளைத் தனது கருமத்தினால் தொழுபவன் நல்லகதி அடைவது நிச்சயம்.

77 (18-47) (மேலே சொன்னபடி, தனக்கு விதிக்கப்படாத தர்மங்களில் சில விதிகளின்படி ஈடுபட முடியும் என்றாலும் ) பிறருக்குரிய தருமத்தை நன்றாகச் செய்வதை விடத் தனக்குரிய தருமத்தை முடிந்த அளவு செய்வது சாலச் சிறந்தது. செய்வன திருந்தச் செய்வதே சிறப்பு.

78 (முன்னே சொன்ன இயற்கைச் சுபாவத்தால், தனக்கு அமைந்த தொழில் பாவமானது எனினும் (உதாரணமாக, இறைச்சி அறுத்தல், போரிலே கொலை செய்தல் ) அதனை இறைவனுக்கு அர்ப்பணமாகச் செய்வது நல்லது. )

79 (சிலர் முக்தி தேடுகிறேன், ஞானம் தேடுகிறேன் என்று கூறி, தனக்கு விதிக்கப்பட்ட கடமைகளைச் செய்யாது விடுகிறார்கள். இது தவறு. உண்மையான உறுதி இருந்தால், செய்யும் தொழிலிலேயே தெய்வத்தைக் காணலாம்.)

80 (18-48) எனவே விதித்த கருமத்தை புறக்கணிக்கக் கூடாது.

81 ( ஏனெனில், முன்னே சொன்னபடி, முற்றிலும் குற்றமற்ற செயல் உலகில் ஏதும் இல்லை.)

82 (18-49) இந்த உண்மையை உணர்ந்து செய்பவன், எதிலும் பற்றில்லாதவனாய், தன்னை வென்றவனாய், ஆசையை விலக்கியவனாய் இருப்பான். அதுவே உண்மையில் துறவு நெறி. அதனாலேயே அவன் உன்னத நிலையை அடைகிறான்.

83 ( ஆர்ப்பரிக்கும் ஆற்றின் மேல் உள்ள பாலம் சலனமற்று உள்ளதைப்போல, மனஎழுச்சிகளை சாட்சியாய்ப் பார்த்து, தெளிவான புத்தியால் செயலாற்றுபவனே உண்மையான செயல் துறவியாவான்.)

84 (18-50) அத்தகைய சித்தியைப் பெற்றவன் ஞானத்தினுடைய உயர்ந்த நிலையாகிய பிரம்மத்தை எங்ஙனம் அடைகிறான் என்பதைச் சுருக்கமாகச் சொல்கிறேன்.

85 (விடா முயற்சியால், தவத்தால், மனிதர்கள் தன்னை முன்னேற்றிக் கொள்ள முடியும். கரி, பலகாலம் மண்ணுள் மறைந்து, பிறகு மின்னும் வைரம் ஆவதில்லையா? )

86 (கரியானது, வைரமாக மாறினாலும், தீயினால் மீண்டும் கரியாகப் போகக் கூடும். ஆனால், புனிதமான மனித ஜன்மம் எடுத்தவர்கள், யோக சித்தி பெற்றால், மீண்டும், கடைநிலை எய்துவதில்லை. இதுவே மனிதப்பிறவியின் சிறப்பு.)

87 (18-51) துாய்மையான புத்தியுடன், உறுதியுடன் தன்னை நிறுத்தி, புறப் பொருள் சேர்க்கையை விடுத்து….

88 (18-52) பிறவற்றில் நாட்டம் விட்டு, (மனதால்) தனித்திருந்து, மனம், வாக்கு, காயத்தால் தவமிருந்து ….

89 (18-53) தான், தன்னுடையது என்ற மாயம் விட்டு, தூய உள்ளத்தால், அமைதியில் நிலைப்பவன் பிரம்மத்தை அடைகிறான்.

90 (18-54) அத்தகையோன், அகமும், முகமும் மலர, இன்ப துன்பங்களைச் சமநிலையில் ஏற்று, நல்ல புத்தியாலும், பக்தியாலும், எங்கும் பிரம்மத்தைக் காண்பான்.

91 (அதாவது, நல்ல புத்தியும், நல்ல பக்தியும் (அறிவும், அன்பும்) ஒன்றே. பக்தியோகமும், ஞானயோகமும் சங்கமிக்கும் சத்தியம் இங்கே பேசப்படுகிறது.)

92 ( மகனைப் பிரிந்த தந்தை, மீண்டும் அவனைக் காணும் போது, முதலில் அறிவால் இவனே மகன் என உணரந்து அன்பு பிறக்க, அந்த அன்பால், மகனைப் பற்றி மேலும் அறியும் ஆர்வம் விளைகிறது. பக்தியால் ஞானமும், ஞானத்தால் பக்தியும் விளைவதென்பது உட்பொருள்.)

93 (18-55) பக்தியினால் என்னை உள்ளது உள்ளபடி உணரவும், உண்மையை ஆராய்ந்து அறியவும், யோகி தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்கிறான். அந்த யோகப் பயிற்சிக்கு அன்பு, அறிவு இரண்டும் தேவை.

94 (18-56) அதே போல, செயலில் அறிவும் (அநுபவ அறிவு), அறிவில் செயலும் (பயிற்சியால் முயற்சி) நிலைக்கும். (அதாவது கர்ம யோகமும், ஞான யோகமும் ஒன்றை ஒன்று வளர்க்கும்). இதனை அறிந்து என்னைச் சரணடைந்தால், நல்ல கதி கிடைக்கும்.

95 (18-57) மனதால் என்னைச் சேர்ந்து (பக்தி யோகம்), என்னையே குறிக்கோளாய்க் கொண்டு (ராஜ யோகம்), கர்மங்களைச் செய்து (கர்ம யோகம்), எதையும் ஆராய்ந்து உறுதியுடன் உண்மையைக் கடைப்பிடிக்கும் (புத்தி யோகம்) தன்மையுடையவனாய் நீ இருப்பாயாக.

96 (18-58) என்னிடம் நிலைத்த சித்தத்தை உடையவனாகில், இடர் கடப்பாய். அல்லாமல், ஆணவத்தால் அறிவுரையைப் புறக்கணித்தால் நீ அழிந்து விடுவாய்.

97 (18-59) மயக்கத்தாலும், ஆணவத்தாலும், போர் புரியக் கூடாது என நினைப்பாயானால், உன்னுடைய இயற்கை விதியே உன்னுள் மாறுதலைச் செய்து, உனது கடமையைச் செய்ய வைக்கும்.

98 (18-60) இயற்கையில் பிறந்த, கருமங்களால் கட்டுண்டு, எதை மயக்கத்தால் செய்ய வேண்டாம் என நினைக்கிறாயோ, அதை நீயே வேறு வழியின்றிச் செய்வாய். இதுவே விதி.

99 (18-61) ஈஸ்வரன் எல்லோர் இதயத்திலும் இருந்து நம்மை ஆட்டுவிக்கிறான்.

100 (18-62) நீ அவனையே அடைக்கலமாக அடைந்து விடு. அவனே உனக்கு மனச் சாந்தி தருவான். அவனால் நீ உனது தருமத்தைச் செய்.

101 (18-63) இப்பரம ரகசியம் என்னால் உனக்கு விளக்கப்பட்டது.

102 (18-63) இங்கே சொன்ன சொற்களை நன்றாகச் சோதித்து ஆராய்ந்து, அதனால் செய்வன எதுவென அறிந்து கொள்.

103 ( யார் எதைச் சொன்னாலும், அதனை முழுமையாக ஆராய்ந்து, தக்க உண்மையைத் தக்க காலத்தில் நம்புவதே கல்வி அல்லவா? இறைவனாகிய ஸ்ரீகிருஷ்ணர், விசயனிடம் தான் கூறிய சொற்களையும் ஆராய்ந்து ஏற்கச் சொல்வது, உபதேசிக்கும் ஆசிரியப்பண்பிற்கு உன்னத எடுத்துக்காட்டு.)

104 (18-64) என்னுடைய பேச்சைக் கேள். எனக்குப் பிரியமானவன் நீ என்பதால், இந்த ரகசியத்தைச் சொன்னேன். (இதன்படி நீ நடந்து, உலகை அதர்மத்திலிருந்து காத்து, வாழ வை.)

105 (18-65) உன் மனத்தை என்னிடம் நிறுத்தி, பக்தியால் வேள்வி செய்து, எடுத்த காரியத்தில் வெற்றி பெறுக. இது நான் உனக்குத் தரும் சத்தியம்.

106 (18-66) செயல் துறவால் என்னையே சரணடைந்து பற்றற்று உனது கடமையைச் செய். நான் உன்னை எல்லாப் பாவங்களிலிருந்தும் காப்பேன். கவலையை விடு.

107 (18-67) இந்த ரகசியத்தை ஒருகாலும் தவமில்லாதவனுக்கோ, பக்தியில்லாதவனுக்கோ, பணியாற்றானுக்கோ, கேட்க விரும்பாதவனுக்கோ, என்னை வெறுப்பவனுக்கோ கூறாதே.

108 (18-68) கீதையாகிய இந்த ரகசியத்தை, என்னுடைய பக்தர்களுக்கு விளக்குபவன் என்னை வந்தடைவான்.

109 (18-69) அவ்வாறு கீதையின் ஞானத்தை நல்லோரும், எளியோரும் அறியச் செய்பவன் எனக்கு மிகவும் பிரியமானவன் ஆவான்.

110 (18-70) இந்த ஞானயக்ஞம் ஆகிய உரையாடலை எவன் ஒருவன் படிக்கிறானோ, அவனால் நான் வணங்கப்பட்டவன்.

111 (18-71) நம்பிக்கையோடும், பொறாமையின்றியும் யார் இதனைக் கேட்கிறார்களோ, அவர்களும் புண்ணியத்தால் விடுதலை அடைகிறார்கள்.

112 (18-72) இதுவரை நான் சொன்ன இந்தப் பெரிய ரகசிய ஞானத்தை, ஒரு முனைப்பட்ட மனத்துடன் கேட்டாயா? அதனால் உனது அறியாமையும், மயக்கமும் நீங்கியதா? சொல் பார்த்தனே.

விசயன் வணக்கம்

113 (பகவத்கீதை என்ற பரஞான மழையில் நனைந்து, உள்ளம் உருகி, உடல் பணிந்து, மனம் தெளிந்த விசயன் மகிழ்ச்சியாலும், பணிவாலும் வணக்கத்துடன் சொல்கிறான். )

114 (18-73) அச்சுதா, உன் அருளால் மயக்கம் தெளிந்து, சுய அறிவைப் பெற்று உறுதியாக உள்ளேன். இனி உன் ஆணைப்படி நடப்பேன்.

115 ( உயிர்களின் பிறப்பும், வளர்ப்பும், அழிவும், அவைக்கான காரணங்களையும் கண்டேன். )

116 (கடமையைப் பற்றற்றுச் செய்யும் இயற்கை நெறி புரிந்தது. )

சஞ்சயன் உரை

117 (18-74) மன்னா, இதுநாள் வரை ஸ்ரீகிருஷ்ணருக்கும், விசயனுக்கும் நடந்த உரையாடலைக் கேட்டு எனக்கு மகிழ்ச்சியால், அதிர்ச்சியும், சிலிர்ப்பும் உண்டானது.

118 (18-75) வியாஸரின் அருளால், நான் பரம ரகஸியமான ஞான உரையை ஸ்ரீகிருஷ்ணரே நேரடியாகச் சொல்வதைக் கேட்கும் பாக்கியம் பெற்றேன்.

119 (18-76) புண்ணியத்தை அளிக்க வல்ல கேசவாருச்சுனரது ஞான உரையாடலை எண்ணி எண்ணிக் களிப்படைகிறேன்.

120 (18-77) ஹரியினுடைய மிக அற்புதமான வடிவினையும், வார்த்தைகளையும் நினைக்க, நினைக்க, அரசே, எனக்கு மகிழ்ச்சியும், அறிவும் உண்டாகிறது.

121 (18-78) எங்கெல்லாம் யோகேசுவரனான ஸ்ரீகிருஷ்ணரும், வில்லேந்திய பார்த்தனும் இருக்கின்றனரோ (எங்கே உண்மையும், யோக தர்மமும் உள்ளதோ) அங்கெல்லாம் சந்தோஷமும், நீதியும் நிலைத்திருக்கும்.